Klasyka literatury > Proza polska
Maria Dąbrowska
(1/1)
Katja:
Maria Dąbrowska z d. Szumska urodziła się 6 października 1889 w Russowie, zmarła 19 maja 1965 w Warszawie. Była powieściopisarką, eseistką, dramatopisarką, tłumaczką dzieł literatury duńskiej, angielskiej i rosyjskiej. Jedna z ważniejszych polskich powieściopisarek XX wieku, autorka tetralogii powieściowej Noce i dnie (1931–1934), za którą była nominowana do Nagrody Nobla w dziedzinie literatury w 1939, 1957, 1959, 1960 i 1965.
Wybrana twórczość:
Dzieci ojczyzny (1918; opowiadania)
Gałąź czereśni (1922; opowiadania)
Uśmiech dzieciństwa (1923; opowiadania)
Dzikie ziele (1925-1929; opowiadania)
Ludzie stamtąd (1926; opowiadania)
Marcin Kozera (1927; opowiadania)
Noce i dnie (1932-1934)
Znaki życia (1938; opowiadania)
Gwiazda zaranna (1955; opowiadania)
Szkice o Conradzie (1959; eseje)
Dramaty (wyd. książkowe 1959)
Kejli:
Moją ukochaną powieścią, jest "Noce i dnie", Marii Dąbrowskiej, uważam, że powieść, jak ich autorka, może być powodem, wielu tematów do rozmów.
Katja:
"Noce i dnie" są momentami za bardzo przegadane, zwłaszcza końcowe tomy, gdy weszły te polityczne wątki związane z Agnieszką. Ale powieść mimo tego lubię. A serial uważam za kongenialny.
Ze szkoły pamiętam jedno opowiadania z "Uśmiechu dzieciństwa" - o wyjeździe dzieci do szkoły,bardzo plastyczny opis, polizmysłowy.
Pandora:
Też bardzo lubię twórczość Marii Dąbrowskiej, "Noce i dnie" mnie zachwyciły, a niedawno wypożyczyłam sobie i pomalutku czytam "Przygody człowieka myślącego".
Nawigacja
Idź do wersji pełnej